इडली चौधरी..!!

इडली चौधरी..!!

हो.. बरेच लोक मला या नावाने ओळखतात...

आज पहिलाच पोस्ट इडली वर कसा काय आला याचा विचार करत असाल.. आत्ताच ऑफिसमधून आलेय आणि laptop उघडून बसलेय, आज घरी इडली चा बेत आहे आणि आई स्वयंपाकघरात मग्न आहे.. मी नेहमीप्रमाणे फक्त खाण्याचा काम करणारे...

लहानपणी गरवारे बालभवन ला खेळायला जायचे मी रोज संध्याकाळी. टाटा मोटर्स मध्ये असल्या मुले बाबांना गुरुवारी सुट्टी असायची. खेळून झालं की मी, आई, बाबा सारसबागेत जायचो. मध्ये ३-४ फुगे फोडून झाले आणि सिंहावर मनमुराद सवारी करून झाली मी समोर इडली वाले काका आणि नारळाचा पाणी ठरलेलं

असायचं. रविवारी कॅम्प फिरायचं नेहमीचंच. मार्झोरीअन आणि समोर मिळणारी इडली , शेवटी ice-cream हा ठरलेला बेत असायचा..

शाळेत जाताना सकाळी सकाळी इडली खाऊन जायचे बऱ्याच वेळी.. दुपारची शाळा झाली आणि ही प्रथा बंद पडली.. सकाळी क्लासेस आणि दुपारी शाळा यात नाश्ताचे concepts जरा बदलले.. आमच्या शाळेच्या कॅन्टीन मध्ये १ रुपयाला एक इडली मिळायची. दुपारच्या वेळी २ ब्रेक असायचे, पहिल्या वेळी डबा निम्मा संपवून टाकला जायचा आणि दुसऱ्या ब्रेक मध्ये एक दिवसा आड इडली खाल्ली जायची.. पोट भरला असेल तरीही.. १०वी च्या सुट्टीतत एका मैत्रिणी बरोबर तिरुपती ला जायचा योग आला, त्यांची एकत्र कुटुंब पद्धत.. असे

त्यांचे २५-३० जण आणि आम्ही तिघे निघालो.. ते सगळे कन्नड असल्यामुळे अस्सल south indian खायला मिळाले. १५ दिवस राहून आईला वाटला होता की माझा इडली वेड कमी होईल पण उलटंच झालं.

कॉलेज मध्ये असताना आम्ही किती तरी वेळा वाडेश्वर (बाजीराव रोड), S.S. चं कॅन्टीन मध्ये पडीक असायचो. “वैशाली”ला तर विसरून चालणारच नाही.. ऐन रविवारी आणि ते पण सकाळी वैशाली चा रस्ता धरताना आमच्या group मध्ये कोणीही कधीही विचार केला नाही किती वेळाने table मिळेल.. पुणे सोडताना एकदा शाळेत जाऊन सगळ्याना भेटून आले, तेव्हा न विसरता कॅन्टीनच्या काकूंना पण भेटले, या

वेळी खिशातून एक रुपया काढायची गरज पडली नाही.

मुंबईला असताना होस्टेल ला रविवारी सकाळी नाश्त्याला इडली-सांबार असायचा. सुटीच्या दिवशी कधीही १२ शिवाय न उठणारे आम्ही अलार्म लावून ९.३० ला उठून धावतपळत मेस गाठायचो. (१० ला मेस बंद व्हायची) तिकडे असताना आपल्या वाडेश्वर ची बेक्कार आठवण यायची. एकदा एका मित्राने माटुंग्याचं उडिपी

हाऊस चा पत्ता सांगितला. माझ्या वाढदिवसाला स्पेशल मेनू ठरला. V. T. STATION जवळची खाऊगल्ली, कॉलेज समोरचे प्रत्येक रेस्टॉरंट, गिरगाव मधले उपहार गृह, सकाळी सकाळी पेपरवाल्यांना नाश्ता पुरवणाऱ्यापर्यंत सगळ्यांकडे हे शौक पूर्ण करून झाले. वाशी ला स्टेशन बाहेर एका कॅफे मध्ये वाफाळती इडली मिळते, माझ्या पटेल(खाण्यासाठी जन्म घेतलेल्या) मित्राने मला सांगितले. त्या नंतर वाशी सोडताना कधीही त्या कॅफेला गेलो नाही असे झाले नाही.

शेवटच्या वर्षाला असताना thesis च्या वेळी मी दोन महिने चेम्बुर ला शिफ्ट झाले होते, तिथे स्टेशन जवळ एक उडिपी हाऊस होतं. रात्रभर काम करून सकाळी उठल्यावर गरम गरम इडली रस्सम खायला आम्ही जायचो. Final date जवळ यायला लागली तसा आम्ही बंद केला पण बाबा जाऊन घरी बांधून घेऊन यायचे.. चेम्बुर

सोडताना फक्त इडली साठी गाडी थांबवली आणि मगच पुण्याचा रस्ता धरला. सध्या ऑफिस मध्ये एक तेलगू बाई आहेत त्यांच्या कडून अजून वेगळे प्रकार खायला मिळतात.. आणि दोन मिनिटावर STEAMY AFFAIR आहेच. कुट्टी इडली, शेवया इडली, शेजवान, कान्जीपुराम, कोर्न असे ४०-५० वेगवेगळे प्रकार तिथे खायला

मिळतात. (माझे अजून सगळे खाऊन नाही झाले पण जास्त वेळ लागणार नाही)

कुठेही गेला तरी सहजतेने कोणत्याही खाण्याच्या ठिकाणी, मग ते मोठे होटेल असो किंवा एखादी टपरी असो, बनवायला सहज सोपा हा पदार्थ मिळतोच, शक्यतो त्याची कृती चुकलेली नसतेच.. घरी खा किंवा बाहेर खाऊगल्लीत खा, वैशाली मध्ये किंवा दिवेआगरला रात्री भरतीच्या वेळी,केळीच्या पानावरची वाफाळती

इडली आणि खोबऱ्याची चटणी नेहमीच मला वेड लावते. ह्या एवढ्या वेडावरच मला इडली चौधरी नाव पडलंय.. खरंच वेड आहे ते, वाढता वाढता वाढे, इडलीप्रेम माझ्या मना..!!